۵۷۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۷۰۱

آوازهٔ جَمالَت از جانِ خود شنیدیم
چون باد و آب و آتش، در عشقِ تو دَویدیم

اَنْدَر جَمالِ یوسُف، گَر دست‌ها بُریدند
دستی به جانِ ما بر، بِنْگَر چه‌ها بُریدیم

رِنْدان و مُفْلِسان را پیداست تا چه باشد
این دَلْقِ پاره پاره در پایِ تو کَشیدیم

در عشقْ جان سِپارانْ مانندِ ما هزاران
هستند لیک چون تو در خواب هم ندیدیم

مانندهٔ سُتورانْ در آبْ وقتِ خوردن
چون عکسِ خویش دیدیم، از خویشْ می‌رَمیدیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.