گَر دَم از شادیّ و گَر از غَم زنیم
جمع بِنْشینیم و دَمْ با هم زنیم

یارِ ما اَفْزون رَوَد اَفْزون رَویم
یارِ ما گَر کم زَنَد ما کم زنیم

ما و یارانْ هم دل و هَمدَم شویم
هَمچو آتش بر صَفِ رُستم زنیم

گَرچه مَردانیم اگر تنها رَویم
چون زنانْ بر نوحه و ماتَم زنیم

گَر به تنهایی به راهِ حَج رَویم
تو مَکُن باور که بر زَمزَم زنیم

تارهایِ چَنگ را مانیم ما
چون که در سازیم زیر و بَم زنیم

ما همه در جمعِ آدم بوده ایم
بارِ دیگر جُمله بر آدم زنیم

نُکته پوشیده‌ست و آدمْ واسطه
خیمه‌ها بر ساحِلِ اَعْظَم زنیم

چون به تَخت آید سُلَیمانِ بَقا
صد هزاران بوسه بر خاتَم زنیم