۴۹۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۶۶۵

عاشقی بر من پَریشانَت کُنم
کَم عِمارت کُن که ویرانَت کُنم

گَر دو صد خانه کُنی زَنبوروار
چون مگس‌ بی‌خان و‌ بی‌مانَت کُنم

تو بر آن که خَلْق را حیران کُنی
من بر آن که مَست و حیرانَت کُنم

گَر کُهِ قافی، تو را چون آسیا
آرَم اَنْدَر چَرخ و گَردانَت کُنم

وَرْ تو افلاطون و لُقمانی به عِلْم
من به یک دیدارْ نادانَت کُنم

تو به دستِ من چو مرغی مُرده‌یی
من صَیادم، دامِ مُرغانَت کُنم

بر سَرِ گنجی چو ماری خُفته‌یی
من چو مارِ خَسته پیچانَت کُنم

خواه دلیلی گو و خواهی خود مگو
در دِلالَت عینِ بُرهانَت کُنم

خواه گو لاحَوْل، خواهی خود مگو
چون شُهُبْ لاحَوْلِ شیطانَت کُنم

چند می‌باشی اسیرِ این و آن؟
گَر بُرون آیی ازین، آنَت کُنم

ای صَدَف چون آمدی در بَحْرِ ما
چون صَدَف‌ها گوهراَفْشانَت کُنم

بر گِلویَت تیغ‌ها را دست نیست
گَر چو اسماعیلْ قُربانَت کُنم

چون خَلیلی هیچ از آتش مَتَرس
من زِ آتش صد گُلِستانَت کُنم

دامَنِ ما گیر اگر تَردامَنی
تا چو مَهْ از نورْ دامانَت کُنم

من هُمایَم سایه کردم بر سَرَت
تا که اَفْریدون و سُلطانَت کُنم

هین قِرائت کم کُن و خاموش باش
تا بِخوانم عینِ قُرآنَت کُنم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۶۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.