فَلَکا بگو که تا کِی گِلِه‌­هایِ یار گویم؟
نَبُوَد شبی که آیم زِ میانِ کار گویم

زِ میانِ او مُقامَم کَمَر است و کوه و صَحرا
بِجَهَم ازین میان و سُخَنِ و کِنار گویم

زِ فِراقِ گُلْسِتانَش چو در اِمْتِحانِ خارَم
بِرَهَم زِ خار چون گُل سُخَن از عِذار گویم

همه بانگِ زاغ آید به خرابه­‌هایِ بهمن
بِرَهَم ازین چو بُلبُلْ صِفَتِ بهار گویم

گِرِهی زِنَقْدِ غُنچه بِنَهَم به پیشِ سوسن
صِفَتی زِ رَنگِ لاله به بنفشَه‌­زار گویم

بِکَشد زِ کِبْر دامَنْ دلِ من چو دِلْبَر آید
بَدَرَد نَظَر گریبانْ چو زِاِنْتِظار گویم

بِنَهَد کُلاه از سَر خُمِ خاصِ خُسروانی
بِجَهَد زِ مِهرْ ساقی چو من از خُمار گویم