تو گواه باش خواجه که زِتوبه توبه کردم
بِشِکَست جامِ توبه چو شرابِ عشق خوردم

به جَمالِ بی­‌نَظیرت به شَرابِ شیرگیرت
که به گَردِ عَهد و توبه نَرَوَم دِگَر نگردم

به لبِ شِکَرفَشانَت به ضَمیرِ غَیب­‌دانَت
که نه سُخرهٔ جهانم نه زبونِ سُرخ و زَردم

به رُخِ چو آفتابَت به حَلاوتِ خِطابَت
که هزارساله رَهْ من زِوَرایِ گرم و سَردم

به هوایِ هَمچو رَخشَت به لِوایِ روحْ‌­بَخشت
که به جُز تو کَس نداند که کی­‌اَم چگونه مَردم

به سعادتِ صَباحَت به قیامَتِ صَبوحَت
که سِجِلِّ آسْمان را به فَرِ تو دَرنَوردم

هَله ای شَهِ مُخَلَّد تو بگو به ساقیِ خود
چو کسی تُرُش دَرآیَد دَهَدَش زِ دُردِ دَردم

هَله تا دُوی نباشد کُهَن و نُوی نباشد
که دَرین مَقامِ عشرت من از آنِ جَمعِ فَردم

بِدِهَش از آن رَحیقی که شود خوشی عشیقی
که زِ مَستی و خَرابی بِرَهَد زِعکس و طَردَم

نه دَرو حَسَد بِمانَد نه غَمِ جَسَد بِمانَد
خوش و پاک باز آید به سویِ بِساطِ نَردم

به صَفا مِثالِ زُهره به رِضا بِسانِ مُهره
نه نَصیبه­‌جو نه بَهره که بِبُردم و نَبُردم

بِپَریده از زمانه زِهوایِ دام و دانه
که دَرین قِمارخانه چو گواه بی‌نَبَردم

پس ازین خَموش باشم همه گوش و هوش باشم
که نه بُلبُلم نه طوطی همه قَند و شاخِ وَرْدم