بِدِه آن بادهٔ دوشین که من از نوشِ تو مَستم
بِدِه ای حاتِمِ عالَم قَدَحِ زَفْت به دستم

زِ من ای ساقیِ مَردان نَفَسی رویْ مَگَردان
دلِ من مَشکَن اگرنه قَدَح و شیشه شِکَستم

قَدَحی بود به دستم بِفَکَندم بِشِکَستم
کَفِ صد پایِ برهنه من از آن شیشه بِخَستم

تو بدان شیشه پَرَستی که زِ شیشه­ست شَرابَت
میِ من نیست زِ شیره زِچه رو شیشه پَرَستم

بِکَش ای دل میِ جانیّ و بِخُسپ ایمِن و فارغ
که سَرِ غُصّه بُریدم زِ غم و غُصّه بِرَستم

دلِ من رفت به بالا تَنِ من رفت به پَستی
منِ بیچاره کجایم نه به بالا نه به پَستم

چه خوش آویخته سیبَم که زِ سَنگَت نَشَکیبَم
زِبلی چون بِشَکیبَم من اگر مَستِ اَلَستم؟

تو زِ من پُرس که این عشقْ چه گنج است و چه دارد
تو مرا نیز ازو پُرس که گوید چه کَسَسْتَم

به لبِ جوی چه گَردی بِجِه از جوی چو مَردی
بِجِه از جوی و مرا جو که من از جویْ بِجَستم

فَلَئِنْ قُمْتَ اَقَمْنا وَلَئِنْ رُحْتَ رَحَلْنا
چو بِخوردی تو بِخوردم چو نِشَستی تو نِشَستم

مَنَم آن مَستِ دُهُل­زن که شُدم مَست به میدان
دُهُلِ خویش چو پَرْچم به سَرِ نیزه بِبَستم

چه خوش و بی­خودْ شاهی هَله خاموش چو ماهی
چو زِ هستی بِرَهیدم چه کَشی باز به هستم؟