بیا امروزْ ما مهمانِ میریم
بیا تا پیشِ میرِ خود بِمیریم

ز مَرگِ ما جهانی زنده گردد
اَزیرا ما نه قُربانِ حَقیریم

به مُرغی جبرئیلی را بِبَندیم
به جانی ما جهانی را بگیریم

سَبو بِدْهیم و دریایی سِتانیم
چرا ما از چُنین سودی نَفیریم؟

غُلامِ ماست اَزْرَق پوشِ گَردون
غُلامِ خویشتن را چون اسیریم؟

چو ما شیریم و شیرِ شیر خوردیم
چرا چون یوز مَفْتونِ پَنیریم؟

خَمُش کن نیست حاجَت وانِمودن
به پیشِ تیر باشی گر چه تیریم