نه آن شیرم که با دشمن بَرآیَم
مرا این بَسْ که منْ با من بَرآیَم

چو خاکِ پایِ عشقَم تو یَقین دان
کَزین گِلْ چون گُل و سوسن بَرآیَم

سِیَه پوشَم چو شبْ من از غمِ عشق
وَزین شبْ چون مَهِ روشن بَرآیَم

ازین آتشْ چو دودَم من سَراسَر
که تا چون دود ازین روزَن بَرآیَم

مَنَم طِفْلی که عشقم اوسْتاد است
بِنَگْذارد که من کودن بَرآیَم

شَوَم چون عشقِ دایم حَیّ و قَیّوم
چو من از خواب و از خوردن بَرآیَم

هَلا تَن زن چو بوبکر رَبابی
که تا من جانْ شَوَم وَزْ تَن بَرآیَم