۳۲۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۵۰۴

حَسودان را زِ غمْ آزاد کردم
دلِ گَلِّه‌یْ خَران را شاد کردم

به بیدادان بِدادم داد پنهان
ولی در حَقِّ خود بیداد کردم

چو از صَبرم همه فریاد کردند
چُنان باشد که من فریاد کردم

مرا اُستادْ صبر است و ازین رو
خِلافِ مَذهبِ اُستاد کردم

جهانی که نشُد آباد هرگز
به ویران کَردَنَش آباد کردم

دَرین تیزابْ که چون بَرگِ کاه است
به مُشتی گِلْ دَرو بُنیاد کردم

فراموشم مَکُن یا رَب زِ رِحْمَت
اگر غیرِ تو را من یاد کردم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.