جانم به فِدا بادا، آن را که‌‌ نمی‌‌گویم
آن روزْ سیه بادا، کو را بِنِمی جویم

یک باره شَوَم رُسوا در شهر، اگر فردا
من بر دَرِ دل باشم، او آید در کویَم

گفتم‌ صَنَمِ مَهْ رو گَهْ گاهْ مرا می‌جو
کَزْ دَرد به خونِ دلْ رُخساره‌‌ هَمی‌‌شویَم

گفتا که‌ تو را جُستم در خانه، نَبودی تو
یا رَب که چُنین بُهتانْ می‌گوید در رویَم

یک روز غَزَل گویان، وَاللّه سِپارَم جان
زیرا که چو مو شُد جان، از بس که‌‌ هَمی‌‌مویَم