به عجزی‌که داری قوی‌کن میان را
به حکمت نگردانده‌اند آسمان را

روان باش همدوش بی‌اختیاری
بلدگیر رفتار ریگ روان را

نفس‌گر همه موج‌گوهر برآید
ز دست‌گسستن نگیرد عنان را

درین انجمن ناکسی قدر دارد
زکسب ادب صدرکن آستان را

به عرض هنر لب‌گشودن نشاید
ز چیدن میاشوب جنس دکان را

چه دام است دنیا، چه نام است عقبا
تو معماری این خانه‌های گمان را

کسی بار دنیا نبرده‌ست بر سر
ز تسلیم بوسی‌ست سنگ‌گران را

به وهم تعین رمید ازتو راحت
ز پرواز پر داده‌ای آشیان را

به معرج دولت مکش رنج باطل
کجیهاست در هر قدم نردبان را

تنک مایهٔ فقر دارد سعادت
هماگیر بی‌مغزی استخوان را

ز لفظ آشنا شو به مضمون نازک
کمر حلقه‌کرده‌ست موی میان را

حسابیست در اتفاق دو همدم
عددهاست واحد زبان و دهان را

ز خودداری ماست محرومی ما
برون رانده خشکی ز دریا کران را

تمیزی نشد محو این نرگسستان
ندیدن گشوده‌ست چشم جهان را

سر وکار دنیا عیان است بیدل
مکرر مکن منفعل‌، امتحان را