۳۲۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۸۷

هستی به‌تپش رفت واثرنیست نفس را
فریادکزین قافله بردند جرس را

دل مایل تحقیق نگردید وگرنه
ازکسب یقین عشق توان‌کرد هوس را

هر دل نبرد چاشنی داغ محبت
این آتش بی‌رنگ نسوزد همه‌کس را

رفع هوس زندگی‌ام باد فناکرد
اندیشهٔ خاک آب زد این آتش خس را

آزادی ما سخت پرافشان هوا بود
دل عقده شد وآبله پاگرد نفس را

تا رمزگرفتاری ما فاش نگردد
چون صبح به پرواز نهفتیم قفس را

بیدل نشوی بیخبر از سیرگریبان
اینجاست‌که عنقا ته بال است مگس را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.