ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر
ذره ئی در خود فرو پیچد بیابانی نگر

حسن بی پایان درون سینهٔ خلوت گرفت
آفتاب خویش را زیر گریبانی نگر

بر دل آدم زدی عشق بلاانگیز را
آتش خود را به آغوش نیستانی نگر

شوید از دامان هستی داغهای کهنه را
سخت کوشیهای این آلوده دامانی نگر

خاک ما خیزد که سازد آسمان دیگری
ذره ناچیز و تعمیر بیابانی نگر