شُتُران مَست شُدَسْتند، بِبین رَقصِ جَمَل
زُاشْتُرِ مَست که جویَد اَدَب و عِلْم و عَمَل؟

عِلْمِ ما دادهٔ او و رَهِ ما جادهٔ او
گرمیِ ما دَمِ گَرمَش، نه زِ خورشیدِ حَمَل

دَمِ او جانْ دَهَدَت، روزِ نَفَخْتُ بِپَذیر
کارِ او کُنْ فَیَکوُن است، نه موقوفِ عِلَل

ما دَرین رَهْ همه نسرین و قَرَنْفُل کوبیم
ما نه زان اُشتُرِ عامیم که کوبیم وَحَل

شُتُرانِ وَحَلی بستهٔ این آب و گِلَند
پیشِ جان و دلِ ما، آب و گِلی را چه مَحَل؟

ناقَةُ اللّهْ بِزاده به دُعایِ صالِح
جِهَت مُعجزهٔ دین زِ کَمَرگاهِ جَبَل

هان و هان، ناقهٔ حَقّیم، تَعَرُّض مَکُنید
تا نَبُرَّد سَرِتان را سَرِ شمشیرِ اَجَل

سویِ مشرق نرویم و سویِ مغرب نرویم
تا اَبَد گام زَنانْ جانبِ خورشیدِ اَزَل

هَله بِنْشین، تو بِجُنبان سَر و می‌گوی بلی
شَمسِ تبریز نِمایَد به تو اسرارِ غَزَل