ای همه ساله پای بست غرور
در خرابات حرص مست غرور

حرصت افگنده باز از ره حق
اینچنین کی رسی به درگه حق‌

راه دور است و مرکبت لنگ است
بار بسیار و عرصه پرسنگ است

بار حرص و حسد زدوش بنه
هر چه داری بخور، بنوش‌ و بده

ره تو دور شد یقین بشنو
تو مجرد شو و مپای و برو

ترک این هستی مزور کن
دل به نور یقین منور کن

تا بدانی مسافت راهش
کم و بیش و دراز و کوتاهش

دو قدم بر سر وجود نهی
وان دگر بر در ودود نهی