مباد با کَسِ دیگر ثَنا و دُشنامَش
که هر دو آبِ حَیات است پُخته و خامَش

خُمارِ بادهٔ او خوش‌تَر است یا مَستی؟
که باد تا به اَبَد جان‌هایِ ما جامَش

سِتَم زِ عَدل نَدانَم زِ مَستیِ سِتَمَش
مرا مَپُرس زِ عدل و زِ لُطف و اِنْعامَش

جَفایِ او که رَوانِ گُریزپایِ مرا
حَریفِ مُرغِ وفا کرد دانه و دامَش

بَسی بَهانه رَوانَم نِمود تا نَرَوَد
کَشید جانِبِ اِقْبال کام و ناکامَش

طَرَب نخواهد آن کَس که دَردِ او بِشِناخت
نِشان نَمانَد او را که بِشْنَود نامَش