۴۴۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۵۰

به شِکَرخَنده اگر می‌بِبَرَد جان رَسَدَش
وَگَر از غَمْزهٔ جادو بَرَد ایمان رَسَدَش

لشکَرِ دیو و پَری جُمله به فرمانِ وِیْ اَند
با چُنین عِزّ و شَرَف مُلْکِ سُلْیمانْ رَسَدَش

صد هزاران دلِ یَعقوبِ حَزینْ زنده بِدوست
کَرّ و فَرِّ شَرَفِ یوسُفِ کَنْعانْ رَسَدَش

لبِ عیسی صِفَتَش مُرده به دَم زنده کُند
گَر پَرَد با پَرِ جان جانِبِ کیوان رَسَدَش

نوحِ وَقت است که عشقِ اَبَدی کَشتیِّ اوست
گَر جهان زیر و زَبَر کرد به طوفان رَسَدَش

عشقِ او گَرد بَرانگیخت زِ دریایِ عَدَم
یَدِ بَیضا و عَصایی شُده ثُعبان رَسَدَش

جُملگی تشنه دلان قُوَّت ازو می‌یابَند
با چُنین لُقمه دَهی شُهرتِ لُقمانْ رَسَدَش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۴۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.