۸۹۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۴۹

شده‌ام سِپَندِ حُسنَت وَطَنَم میانِ آتش
چو زِ تیرِ توست بَنده بِکَشَد کَمانِ آتش

چو بسوخت جانِ عاشق زِ حَبیب سَر بَرآرَد
چه بسوخت اَنْدَر آتش که نگشت جانِ آتش؟

بِمَسوز جُز دِلَم را که زِ آتَشَت بِداغَم
بِنِگَر به سینهٔ من اَثَرِ سِنانِ آتش

که ستاره‌‌های آتش سویِ سوخته گَرایَد
که زِ سوخته بیابد شَرَرَش نشانِ آتش

غَمِ عشقِ آتَشینَت چو درخت کرد خُشکَم
چو درختْ خُشک گردد نَبُوَد جُز آنِ آتش

خُنُک آن کِه ز آتشِ تو سَمَن و گُلَش بِرویَد
که خَلیلِ عشق دانَد به صَفا زبانِ آتش

که خَلیلِ او بر آتش چو دُخان بُوَد سَواره
که خَلیلْ مالِک آمد به کَفَش عِنانِ آتش

سَحَری صَلایِ عشقت بِشِنید گوشِ جانَم
که دَرآ در آتشِ ما بِجِه از جهانِ آتش

دلِ چون تَنور پُر شُد که زِ سوزْ چند گوید
دَهَنِ پُرآتشِ من سُخَن از دهانِ آتش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۴۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۵۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.