۲۸۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۳۱

نامم به زبان بردن، گیرم که نمی‌شاید
در نامه اگر باشد، سهو القلمی شاید

نظاره آن منظر، صاحب نظری باید
سرگشته این سودا، ثابت قدمی شاید

بر آب زند هر دم، این دیده نمناکم
نقش تو و جز نقشت، در دیده نمی‌شاید

چون با سر زلف توست، کار من شوریده
کار من اگر دارد، پیچی و خمی شاید

با ما نظری می‌کن، گه گاه که سلطان را
درباره درویشان، کردن کرمی‌شاید

چون گشت علم سلمان، در عشق میندازش
در خیلت اگر باشد، ما را قلمی شاید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.