شِنو پَندی زِ من ای یارِ خوش کیش
به خونِ دل بَرآیَد کارِ دَرویش

یَقین‌‌‌ می‌دان مُجیب و مُسْتَجاب است
دُعای سوخته‌ی درویشِ دل ریش

چو آن سُلطانِ بی‌چون را بِدیدی
غَنی گشتی رَهیدی از کَم و بیش

چو اسماعیلْ قُربان شو دَرین عشق
وَلی را بَنده شو گَر نیستی میش

چو پُختی در هَوایِ شَمسِ تبریز
ازین خامانِ بیهوده مَیَندیش