گهی نان را فدای جان فرستی
گهی جان را فدای نان فرستی

گهی دلرا دهی ذوق عبادت
که تا جانرا بر جانان فرستی

کنی گه جان و دلرا خادم تن
پی نانشان باین و آن فرستی

یکی را از می عشقت کنی مست
یکی را تره و بریان فرستی

یکی را جا دهی در صدر جنت
یکی سوی چه نیران فرستی

کنی به درد دشمن را بدرمان
ز دردت دوست را درمان فرستی

بباری بر سر این برف و باران
بسوی کشت آن باران فرستی

یکیرا مست گردانی ببازار
یکیرا ساغری پنهان فرستی

خلاصی گه دهی تن را ز طوفان
ببحر جان گهی طوفان فرستی

جزای طاعت آن خواهم که جان را
کنی مست و سوی جانان فرستی

سزای معصیت خواهم که در دل
ز دردت آتش سوزان فرستی

جواب مولویست این فیض کو گفت
اگر درد مرا درمان فرستی