آمد خیالش دوشم در آغوش
بگرفت تنگم رفتم از هوش

هشیار گشتم دیدم جمالی
کز دیدنش عقل گشت مدهوش

گفتم میم ده تا مست گردم
گفتا که پیش آیی از لبم نوش

چون پیش رفتم تا گیرمش لب
لب ناگرفته رفت از سرم هوش

زان پس دگر من خود را ندیدم
تا آنکه گشتم از خود فراموش

گوئی که من خود هرگز نبودم
او بوده تنها من بوده روپوش

بودم نقابی یا خود سرابی
او بوده هم دوش خود را در آغوش

نی مست بودم نی هست بودم
بودم خیالی در خواب خرگوش

این قصه را فیض جائی نگوئی
میدار در دل میباش خاموش