رویْ بِنْما به ما مَکُن مَسْتور
ای به هفت آسْمان چو مَهْ مَشْهور

ما یکی جَمعِ عاشقانْ زِ هَوَس
آمَدیم از سَفَر زِ راهی دور

ای کِه در عینِ جانِ خود داری
صد هزاران بهشت و حور و قُصور

سَر فُروکُن زِ بام و خوش بِنِگَر
جانِبِ جمعِ عاشقی رَنْجور

ساقیِ صوفیان شَرابی دِهْ
کان نه از خُم بود نه از انگور

زان شَرابی که بویِ جوشِشِ او
مُردگان را بُرون کَشَد از گور