بیامدیم دِگَربار چون نَسیمِ بهار
بَرآمدیم چو خورشیدْ با صد اِسْتِظْهار

چو آفتابِ تَموزیم رَغْمِ فَصلِ عَجوز
فَکَنده غُلغُل و شادی میانه گُلْزار

هزار فاخْته جویانِ ما که کو کوکو
هزار بُلبُل و طوطی به سویِ ما طَیّار

به ماهیانْ خَبَر ما رَسید در دریا
هزارْ موج بَرآوَرْد جوشِ دریابار

به ذاتِ پاکِ خدایی که گوش و هوش دَهَد
که در جهان نَگُذاریم یک خِرَدْ هُشیار

به مُصطفی و به هر چار یارِ فاضِلِ او
که پنج نوبَتِ ما می‌زنند در اَسْرار

بیامَدیم زِ مصر و دو صد قِطارِ شِکَر
تو هیچ کار مَکُن جُز که نیشِکَر مَفَشار

نَباتِ مصر چه حاجَت که شَمسِ تبریزی
دو صد نَبات بِریزَد زِ لَفْظِ شِکَّربار