۳۵۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۹۶

دلی که عشق ندارد وجود اوست عبث
چو پرتوی ندهد شمع دور اوست عبث

وجود خلق برای پرستش حقست
کسی که حق نپرستد وجود اوست عبث

کسی که سود و زیانش نه در ره عشق است
زیان اوست بسی سهل و سود اوست عبث

عبادتت نکند سود معرفت چون نیست
چو جامه را نبود تار و پود اوست عبث

گمان مبر زسراب جهان شوی سیراب
که هر چه بود ندارد نمود اوست عبث

بیا عبادت حق کن زباطلان بگریز
که مهر باطل باطل درود اوست عبث

اگرنه فیض برای خدا سخن گوید
سخن سرائی او چون وجود اوست عبث

خموش باش محیط جهان پر از سخن است
ببحر هر که گهر ریخت جود اوست عبث
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.