نوری‌‌ست میانِ شَعْرِ اَحْمَر
از دیده و وَهْم و روحْ بَرتَر

خواهی خود را بدو بِدوزی؟
بَرخیز و حِجابِ نَفْسِ بَردَر

آن روحِ لَطیفْ صورتی شُد
با ابرو و چَشم و رنگِ اَسْمَر

بِنْمود خدایِ بی‌چگونه
بر صورتِ مُصطَفی پَیَمبَر

آن صورتِ او فَنایِ صورت
وانْ نَرگسِ او چو روزِ مَحْشر

هر گَهْ که به خَلْقِ بِنْگَریدی
گشتی زِ خدا گُشاده صد دَر

چون صورتِ مُصطفی فَنا شُد
عالَم بِگِرفت اللّه اکْبَر