پیرهَنِ یوسُف و بو می‌رَسَد
در پِیِ این هر دو خود او می‌رَسَد

بویِ میِ لَعْلْ بِشارت دَهَد
کَزْ پِیِ من جام و کَدو می‌رَسَد

نَفْسِ اَنَاالْحَقِّ تو مَنصور گشت
نورِ حَقَش تویْ به تو می‌رَسَد

نیست زیانْ هیچ زِ سنگْ آب را
سنگِ بَلاها به سَبو می‌رَسَد

آبِ حَیات است وَرایِ ضَمیر
جوی بِکَن کابْ به جو می‌رَسَد

آب بِزَن بر حَسَدِ آتَشین
بادْ دَرین خاکْ ازو می‌رَسَد

عشق و خِرَدْ خانه درون جنگی‌اند
عَربَده هر لحظه به کو می‌رَسَد

هر چه دَهَد عاشق از رَخْت و پَخْت
عاقِبَت آن جُمله بِدو می‌رَسَد

گَر چه بَسی بُرد زِ شوهر عروس
او و جِهازَش نه به شو می‌رَسَد؟

مایِده‌یی خواستی از آسْمان
خیز زِ خود دست بِشو می‌رَسَد

مُژده دِهْ ای عشقْ که از شَمسِ دین
از تبریز آیَتِ نو می‌رَسَد