بَرنشین ای عَزْم و مَنْشین ای امید
کَزْ رَسولانَش پَیاپِی شُد نَوید

دود و بویی می‌رَسَد از عَرشِ غَیب
ای نَهانان سویِ بویِ آن پَرید

هر چه غَفلَتْ کور و پنهان می‌کُند
دودِ بویَش می‌کُند آن را سِپید

ما زِ گَردونْ سویِ مادون آمدیم
بازْ ما را سویِ گَردون بَرکَشید

هَمچو مَریَم سویِ خُرمابُن رَویم
زان که خُرمایی ندارد شاخِ بید

بَس کُن و از حرف در مَعنی گُریز
چند مَعنی را زِ حرفی می‌مَزید؟

این مَزیدنْ طِفْلِ بی‌دَندان کُند
گَر شما مَردید نان را خود گَزید