اندکْ اندک جَمعِ مَستان می‌رَسَند
اندکْ اندک میْ‌پَرَستان می‌رَسَند

دِلْنَوازانْ نازْنازان در رَهْ اَند
گُلْ عِذاران از گُلِسْتان می‌رَسَند

اندک اندک زینْ جهانِ هست و نیست
نیستان رفتند و هَستان می‌رَسَند

جُمله دامَن‌هایِ پُرزَر هَمچو کان
از برایِ تَنگْ دَستان می‌رَسَند

لاغَرانِ خسته از مَرعایِ عشق
فَربَهان و تَنْدُرستان می‌رَسَند

جانِ پاکانْ چون شُعاعِ آفتاب
از چُنان بالا به پَستان می‌رَسَند

خُرَّم آن باغی که بَهرِ مَریَمان
میوه‌هایِ نو زمستان می‌رَسَند

اَصلِشان لُطف است و هم واگشت لُطف
هم زِ بُستانْ سویِ بُستان می‌رَسَند