چو یک مه ویس و رامین شاد بودند
به باغ عشق چون شمشاد بودند

جهان خوش گشت و کم شد برف و سرما
در آمد باز پیش آهنگ گرما

به ویسه گفت رامین زود ما را
به شه بر گشت باید آشکارا

ز پیش آنگه راز ما بداند
کجا زین بیش پوشیده نماند

چو زین چاره بیندیشد گربز
شبی پنهان فرود آمد از آن دز

یکی منزل زمین از مرو بگذشت
چو روز آمد دگر ره باز پس گشت

همی شد بر ره مرو آشکاره
به دروازه درون شد یکسواره

هم اندر گرد راه و جامهء راه
همی شد راست تا پیش شهنشاه

خبر دادند شاهنشاه را زود
که خورشید بزرگی روی بنمود

جهان افروز رامین آمد از راه
به پیکر همچو سروی بر سرش ماه

به راه آسیب سرما خورده یکچند
بفرسوده کمرگاه از کمربند

چو پیش شاه شد آزاده رامین
نیایش را دو تا شد سرو سیمین

شهنشه شاد شد چون روی او دید
هم از راه و هم از روزش بپرسید

جهان افروز رامین گفت شاها
نکو ناما به شاهی نیکجواها

ترا جاوید بادا بخت پیروز
ز بهروزیت بد خواه تو بد روز

ز هر کامی فزونتر باد کامت
ز هر نامی نکوتر باد نامت

به نیکو روزگارت جاودان باد
به شاهی بخت نیکت کامران باد

دلی باید مه از کوه دماوند
که بشکیند ز دیدار خداوند

مرا در کودکی تو پروریدی
کنونم سر به پروین کشیدی

تو دادستی مرا هم جان و هم جاه
مرا هم بابی و هم نامور شاه

گر از نا دیدنت بی باک باش
به گوهر دان که من ناپاک باشم

مرا دربان سزد بر رفته کیوان
اگر باشم به درگاه تو دربان

چرا از تو شکیبایی نمایم
که با درد جدایی بر نیایم

به فرمانت شدم شاگا به گرگان
تهی کردم که و دشتش ز گرگان

کهستان را چنان کردم به شمشیر
که آهو را همی فرمان برد شیر

ز موصل تا به شام و تا به ارمن
شهنشه را نماندست ایچ دشمن

به فر شاه حال من چنانست
که پیشم کمترین بنده جهانست

همه چزی به من دادست دادار
مگر دیدار شاه نام بُردار

چو از دیدار شاهنشه جدایم
تو گویی در دهان اژدهایم

خدای آسمان هر چند را دست
همه چیزی به یک بنده ندادست

چو بودم روز و شب سخت آرزومند
به جان افزای دیدار خداوند

چنین تنها خرامیدم ز گوراب
شتابان همچو از کهسار سیلاب

به راه اندر همه نخچیر کردم
چو شیران سیه نخچیر خوردم

کنون تا فرّ این درگاه دیدم
به شادی شاد را برگاه دیدم

دلم باغ بهاران گشت گویی
یکی جانم هزاران گشت گویی

ز دولت یافتم همواره اومید
نهادم تخت را بر تاج خورشید

سه مه خواهم به پیش شاه خوردن
پس آنگه باز عزم راه کردن

و گر کاری جزین فرمایدم شاه
نیابم بهتر از فرمان او راه

چنان فرمان او را پیش دارم
کجا فرمان اورا جان سپارم

من آن گه زنده باشم زی خردمند
که جان بدهم به فرمان خداوند

چو شاهنشاه بشنید این سخن زو
سخنهای به هم آورده نیکو

بدو گفت اینکه کردی خوب کردی
نمودی راستی و شیر مردی

مرا دیدار تو باشد دل افروز
ازو سیر کجا یابم به یک روز

چو آید روزگار نو بهاران
ترا در ره بسی باشند یاران

من آیم با تو تا گرگان به نخچیر
که باشد در بهاران خانه دلگیر

کنون رو بر کس از تن جامهء راه
به گرمابه شو و جامهء دگر خواه

چو رامین باز گشت از پیش اوشاد
شهنشاهش بسی خلعت فرستاد

سه ماه آنجا بماند آزاده رامین
ندیدش جز هوای دل جهان بین

همه آن داد بختش کاو پسندید
نهانی ویس دلبر را همی دید

بهپیروزی هوای دل همی راند
هواش از ساه پوشیده همی ماند

همیشه ویس را دیدی نهانی
چنان کز وی نبردی شه گمانی