۳۰۷ بار خوانده شده

پاسخ دادن ویس رامین را

سمن بر ویس دست رام در دست
ز داغ عاشقی بیهوش و سرمست

ز بس سرما تنش چون بیدلرزان
ز نرگس بر سمن یاقوت ریزان

همی گفت ای مرا چون دیده در خور
شبم را ماهتابی روز را خور

ز روی دوستی شایسته یاری
ز روی نام زیبا شهریاری

نه بی روی تو خواهم زندگانی
نه بی کام تو خواهم کامرانی

بیازردم ترا نیکو نکردم
بدین غم دست و بازو را بخوردم

مکش چندین کمان خشم و آزار
میندازم تو چندین تیر تیمار

بیا تا هر دوان دل شاد داریم
به نیکو یکدگر را یاد داریم

حدیث رفته را دیگر نگوییم
به آن مهر دلها را بشوییم

مشو دلتنگ از آن خواری که دیدی
وزآن گفتار ها کز من شنیدی

ترا خواری بود از همبر تو
نه از چون من نگار و دلبر تو

به گیتی نامورتر پادشایی
ببوسد خاک پای دلربایی

نه باشد در عتاب نیکوان جنگ
نه اندر نازشان بردن بود ننگ

ببر نازم که جانم هم تو بردی
مدارا کن که غارت هم تو کردی

چه ژواهی روز رستاخیز کردن
که خون چون منی داری به گردن

چه روز آید مرا زین روز بدتر
که نه دل بینم اندر بر نه دلبر

دلم بردی و اکنون رفت خواهی
دل و دلدار را چند کاهی

اگر تو رفت خواهی پس مبر دل
که آتش باردم زین درد بر دل

ترا چون دل دهد جستن جدایی
ز روی من بریدن آشنایی

تو آنی کت همی خواندم وفادار
کنون از من شدی یکباره بیزار

دریغا آن همه پیمان که بستی
ببستی باز بیهوده شکستی

بسی دادم دل بیهوده را پند
که با این بی وفا هرگز مپیوند

دل خود کامم از پیمان برون شد
که داند گفت حال او که چون شد

کنون ایدر مرا چندین چه داری
خمارین چشم من خونین چه داری

اگر بر گشت خواهی زود بر گرد
که سرما بر کشید از جان من گرد

و گر تو بر نگردی ای سمنبر
به همراهی مرا با خویشتن بر

منم با تو به دشوار و به اسان
چو صد فرسنگ دوری از خراسان

و گر صد پرده را بر من بدری
به خنجر دستم از دامن ببری

بگیرم دامنت با تو بیایم
زمانی بی تو با موبد نپایم

کجا گر من دلی چون کوه دارم
بر اندیشیدن هجرت نیارم

بخواهی رفتن ای خورشید تابان
مرا فمره نباندن در بیابان

بخواهی بردن ای دیبای صدرنگ
زرویم رنگ وزتن زورو فرهنگ

چه بی رحمی چه بی مهری چه بی شرم
کزین لابه نشد سنگین دلت نرم

همی گفت این سخنها ویس دلبر
همی راند از دو دیده رود بربر

دل رامین نشد زان لابه خشنود
ز بس سختی تو گفتی آهنین بود

گرو بستند برف و خشم رامین
که نه آن کم شود تا روز نه این

چو ویس و دایه نومیدی گرفتند
ز رامین باز گشتند و برفتند

بشد ویس و بشد ماه جهان تاب
دلش پر آتش و دیده پر از آب

هم از سرما تنش لرزنده چون بید
هم از رامین دلش بر گشته نومید

همی گفت و ای من زین بخت وارون
که گویی هست با جان منش خون

که با من بخت من چندان ستیزد
که روزی خون من ناگه بریزد

ز من ناکس تر ای دایه که دانی
اگر زین بیش ورزم مهربانی

و گر باشم ازین پس مهر پرور
بیار انگشت و چشم من بر آور

چنان بیچاره گشت اندر تنم جان
که بی جان تن بریز خاک پنهان

تن من گر بدین حسرت بمیرد
به گیتی هیچ گورش نه پذیرد

کنون کز جان و از جانان بریدم
چه خواهم دید ازین ندتر که دیدم

به عشق اندر بلایی زین بتر نیست
سیاهی را زپس رنگی دگر نیست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:پاسخ دادن رامین ویس را
گوهر بعدی:پشیمان شدن رامین از رفتن ویس و از پس ویس شدن
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.