عَجَب آن دِلْبَرِ زیبا کجا شُد؟
عَجَب آن سَروِ خوش بالا کجا شُد؟

میانِ ما چو شَمعی نور می‌داد
کجا شُد ای عَجَب بی‌ما کجا شُد؟

دِلَم چون بَرگ می‌لَرْزَد همه روز
که دِلْبَر نیم شب تنها کجا شُد؟

بُرو بر رَهْ بِپُرس از رَهْگُذَرْیان
که آن هَمراهِ جانْ اَفْزا کجا شُد؟

بُرو در باغ پُرس از باغْبانان
که آن شاخِ گُلِ رَعْنا کجا شُد؟

بُرو بر بام پُرس از پاسْبانان
که آن سُلطانِ بی‌هَمتا کجا شُد؟

چو دیوانه هَمی‌گردم به صَحرا
که آن آهو در این صَحرا کجا شُد؟

دو چَشمِ من چو جیحون شُد زِ گریه
که آن گوهر دَرین دریا کجا شُد؟

زِ ماه و زُهره می‌پُرسَم همه شب
که آن مَهْ رو بَرین بالا کجا شُد؟

چو آنِ ماست چون با دیگران است؟
چو این جا نیست او آن جا کجا شُد؟

دل و جانش چو با اللّهْ پیوست
اگر زین آب و گِل شُد لا کجا شُد؟

بگو روشن که شَمسُ الدّینِ تبریز
چو گفت اَلشَّمْسُ لا تَخْفی کجا شُد؟