بُد دوش بی‌تو تیره شب و روشنی نداشت
شمع و سَماع و مَجْلِسِ ما چاشْنی نداشت

شب در شِکَنْجه بودم و جُرمی نرفته بود
در حَبْس بود این دل و دلْ دادنی نداشت

ای آن کِه ایمِن است جهان در پَناهِ تو
مَهْ نیز بی‌لِقایِ تو شب ایمِنی نداشت

کِبْر و مَنیِّ خَلْق حجابِ تو می‌شود
در سایه بود از تو کسی کو مَنی نداشت

دل در کَفِ تو از تو ولیکِن زِ شَرمِ تو
سیماب وار بر کَفِ تو ساکنی نداشت