چَشم‌ها وا نمی‌شود از خواب
چَشم بُگْشا و جمع را دَریاب

بِنگَر آخِر که بی‌قَرار شُدست
چَشم در چَشمْ خانه چون سیماب

گشت شب دیر و خَلْق افتادند
چون ستاره میانه مهتاب

هم سیاهیّ و هم سپیدیِ چَشم
از میِ خوابْ هر دو گشت خراب

جُمله اندیشه‌ها چو بَرگ بِریخت
گَرد بِنْشَست بر همه اَسباب

عقل شُد گوشه ایّ و می‌گوید
عقل اگر آنِ توست هین دَریاب

بَنگیِ شب نِگَر که چون دادست
جُمله خَلَق را از این بَنْگاب؟

چَشم در عین و غین افتادست
کار بُگْذشت از سوال و جواب

آن سواران تیزاندیشه
همه مانْدند چون خَرانْ به خِلاب