هر آنگه که چون من نیایم نخوانی
چنان باشد ایدون که آیم برانی

نخوانی مرا چون نخوانی کسی را
که مدح تو خواند چو او را بخوانی

کرا همسر خویش چون من گزینی
کرا همبر خویش چون من نشانی

ندیمی مرا زیبد از بهر آن را
که آداب آن نیک دانم تو دانی

اگر نامه باید نوشتن نویسم
به کلک و بنان دیبهٔ خسروانی

وگر شعر خواهی که گویم بگویم
هم از گفتهٔ خود هم از باستانی

وگر نرد و شطرنج خواهی ببازم
حریفانه سحر حلال از روانی

وگر هزل خواهی سبک روح باشم
نباشد ز من بر تو بیم گرانی

ز مطرب غزل آرزو در نخواهم
نگویم فلانی دگر یا همانی

نه چشمم چراگه کند روی ساقی
نه گوشم بدزدد حدیث نهانی

معربد نباشم که نیکو نباشد
که می را بود جز خرد قهرمانی

یکی کم خورم خوش روم سوی خانه
غلامی بود مر مرا رایگانی