انوری شعر و حرص دانی چیست
این یکی طفل و آن دگر دایه

پایهٔ حرص کدیه و طمعند
تا نگردی به گرد آن پایه

تاج داری خروس وار از علم
چه کنی همچو ماکیان خایه

گردن و گوش نفس مردم را
همت آمد بهینه پیرایه

عمر تو گوهری گران‌مایه است
تو یکی شاعر گران‌سایه

بیش بر یاد ژاژ شعر مده
ای گران‌سایه آن گران‌مایه