ای به طالع چو نام خود مسعود
وی به همت چو رای خویش رفیع

آسمان آن مطاع عالم کون
امر و نهی ترا به طوع مطیع

تیره ماه امید را داده
به صبای وفا مزاج ربیع

دو طلایه است حزم و عزم ترا
سیرشان جاودان بطیء و سریع

مدتی شد که در مصالح من
بوده‌ای هم تو خصم و هم تو شفیع

عاطفتهای خاص تو دادست
صد رهم بی‌نیازی از توزیع

بدعتی تو منه در این مدت
که بود از خصایص تو بدیع

به خدایی که جز بدو سوگند
هست شرک خفی و فحش شنیع

که به ترویج این خطم هرگز
این توقع نبود از آن توقیع