عادت طرح شعر آوردند
قومی از حرص و بخل گندهٔ خویش

نام حکمت همی نهند آنگاه
بر خرافات ژاژ ژندهٔ خویش

گرگ و خراز این لئیمان‌اند
همه دوزنده و درندهٔ خویش

انوری پس تو نیز یاد آور
طیرگیهای زهرخندهٔ خویش

پیش همچون خودی ز سیلی آز
سرک پیش درفکندهٔ خویش

شکر کن کین زمانش می‌بینی
خواجهٔ دیگران و بندهٔ خویش