دوش دور از تو ای مدبر عقل
نه به تدبیر عقل دوراندیش

پیشت از گونه گونه بی‌نفسی
که نگون باد نفس کافرکیش

کرده‌ام آنکه یاد آن امروز
می‌کند جانم از خجالت ریش

هیچ دانی چگونه خواهم گفت
عذر می خوردگی و مستی خویش