ای برقد تو راست قبای سخا و جود
حرفیست در لباس مرا با تو گوش دار

در تن مراست کهنه قبایی که پاره‌اش
دارد ز بخیه کاری ادریس یادگار

آدم به دست جود خودش پنبه کاشته
حوا به سعی دوک خودش رشته پود و تار

سوراخهای او کندم وام ریشخند
از هر طرف که پیش گروهی کنم گذار

لطفی نما که هست به راه قبای تو
سوراخها به هر طرفی چشم انتظار