جفای گنبد گردان به پایه‌ای برسید
کز آن فرازتر اندر ضمیر پایه نماند

خرد چو مورچه در تشت حیرتست ازآنک
مدبران را تدبیر تشت و خایه نماند

از آفتاب حوادث چنان بسوخت جهان
که کوه را به مثل دستگاه سایه نماند

کدام طفل تمنی کنون رسد به بلوغ
چو در سواد و بیاض زمانه دایه نماند

طمع ببر ز سرایی که نظم عیش درو
به هم سرایه توان داد و هم سرایه نماند

جهان وظایف روزی و امن باز گرفت
مجاهزان فلک را مگر که مایه نماند