به خدایی که در پرستش خویش
آسمان را رکوع فرمودست

دست حکمش به کیلهٔ خورشید
خرمن روزگار پیمودست

که ز چشمم به عشق خدمت تو
جان به عرض سرشک پالودست

این سخن را عزیز دار که دوش
چرخ با من در این سخن بودست