۳۰۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۳۴۷ - در هجو رشید الدین وطواط

رشیدکا ز تهی مغزی و سبک خردی
پری به پوست همی دان که بس گران جانی

گه شناس قبول از دبور بی‌خبری
گه تمیز قبل از دبر نمی‌دانی

سخنت را نه عبارت لطیف و نه معنی
عروس زشت و حلی دون و لاف لامانی

زنی به سخره برآمد به بام گلخن و گفت
که دور چشم بد از کاخ من به ویرانی

سخنت بلخی و معنیش گیر خوارزمی
ز بلخی آخر تفسیر این سخن دانی

گرفتمت که هزاران متاع ازین سان هست
کدام حیله کنی تا فروخت بتوانی

حدیث بوزنه خواندی و رشم گرد ناو
چو طیره گشت کفایت ده خراسانی

چه گفت بوزنه را گفت: کون دریده زنا
برای رشم فروشیت کو زبان دانی

زبان بران زمانه به گشتن‌اند، مگوی
که در زمانه منم هم‌زبان خاقانی

سقاطه‌های تو آن است و شعر من این است
به تو چه مانم؟ ویحک به من چه می‌مانی

قیاس خویش به من کردن احمقی باشد
که ابن اربدی امروز تو نه حسانی

دلیل حمق تو طعن تو در سنائی بس
که احمقی است سر کرده‌های شیطانی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۴۶ - در مرثیهٔ اهل بیت خود
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۴۸ - در مرثیهٔ سلطان شرق
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.