همان اوج دولت شاه یحیی
که پروازش گذشت از ذروهٔ ماه

به تنگ آمد دلش ناگه ازین بوم
ز هم پروازی اقران و اشباه

چو بود از زمرهٔ همت بلندان
ز شاخ سدره گردید آشیان خواه

چو بیرون از جهان می‌رفت می‌گفت
زبان هاتفان الخلد مثواه

چو او را جان برآمد برنیامد
ز جان خلق غیر از آه جانکاه

چو تاریخش طلب کردم خرد گفت
برون شد شاه یحیی از جهان آه