خورشید اوج حسن محمد امین که بود
روشن ز رویش آینهٔ آفتاب و مه

وز کثرت مرور شهور و سنین نداشت
کاهش به ماه طلعتش از هیچ باب ره

ناگه گرفته شد به کسوف اجل جهان
کافاق را ز تیرگیش روز شد سیه

پیر خرد ز مرگ جهان سوز او چو کرد
در ظلمت زمانه ماتم نشین نگه

از سوز دل تهیهٔ تاریخ کرد و گفت
عالم شده به مرگ محمد امین سیه