گلبرگ نو دمیدهٔ محمد تقی که بود
پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد

در باغ دهر نشو و نمائی نیافته
از تند باد حادثه ناگاه شد به باد

در چشمه سار چشم زند دیدهٔ پدر
صد جوی خون ز هجر گل روی خود گشاد

ای همنشین اگر طلبند از تو هم‌دمان
تاریخ آن لطیف گل گلشن مراد

بلبل صفت برآر ز دل نالهٔ حزین
وان گه بگوی رفت چو برگ گلی به باد