گل گلشن لطف عبدالغنی
که بادش بهشت معلی نصیب

به غربت فتاد و شراب اجل
شد از جام دورش همان جا نصیب

ولی چون پس از اربعینی شدش
چنین منزلی راحت‌افزا نصیب

خرد فکر تاریخ وی کرد و گفت
چه جای مبارک شد او را نصیب