خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او
پستهٔ دربار او لعل گهر پوش او

کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش
زان که نداند همی شکل لبش هوش او

چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک
هست نهان جای عقل در لب خاموش او

جای فرشتست و دیو چشم قوی خشم او
حجلهٔ عقلست و جان گوش سخن کوش او

گشت پر از ابرویم چشم جهانی از آنک
خرمن مهرست و ماه قند ز شب پوش او

مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او
پایهٔ کفرست و دین جوشن و شب پوش او

از سر شوخی و ناز برکشد او چشم تو
گر تو ز زور و دروغ بر نکشی گوش او

دی چو سناییش دید نیک بر بندگیش
تا به ابد مانده گیر غاشیه بر دوش او

در هوس هجر او دوزخیانند خلق
شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او

سلطان بهرامشاه آنکه بود روز صید
کرکس و شیر فلک پشه و خرگوش او