چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس
نخواهم نیز عاقل بود و فرناس

مرا چون نیست بر کس هیچ تفضیل
چه خواهم کرد زهد و فضل عباس

بیاور طاس می بر دست من نه
به جای چنگ بر زن طاس بر طاس

قرین و جنس من خمار و مطرب
بسنده‌ست از همه اقران و اجناس

مرا باید خراباتی شناسد
خطیب و قاضیم گو هیچ مشناس

می است الماس و گوهر شادمانی
نگردد سفته گوهر جز به الماس

می و معشوق را بگزین به عالم
جز این دیگر همه رزق است و ریواس

چه خواهم برد از دنیا به آخر
دلی پر حسرت و یک جامه کرباس

چه گویید اندرین معنی که گفتم
اجیبوا ما سالتم ایها الناس

رفیقا جام می بر یاد من خور
که زیر آسیای غم شدم آس