مرا حَلْوا هَوَس کرده‌ست، حَلْوا
مَیَفکَن وَعدهٔ حَلْوا به فردا

دل و جانم بِدان حَلْواست پیوست
که صوفی را صَفا آرَد، نه صَفرا

زِهی حَلْوای گرم و چَرب و شیرین
که هر دَم می‌رَسَد بویَش زِ بالا

دَهانی بَسته، حَلْوا خور چو اَنْجیر
زِ دلْ خور، هیچ دست و لَب مَیالا

از آن دست است این حَلْوا، از آن دست
بِخور زان دستْ ای بی‌دست و بی‌پا

دَمی با مُصطَفی’ و کاسه باشیم
که او می‌خورْد از آن جا شیر و خُرما

از آن خُرما که مَریَم را ندا کرد
کُلی وَ اِشْرَبی وَ قَرْی عَیْنا

دلیلِ آن که زاده‌یْ عقلِ کُلّیم
نِدایش می‌رَسَد کِی جانِ بابا

هَمی‌خوانَد که فرزندان بیایید
که خوانْ آراسته‌ست و یارْ تنها